vrijdag 26 juni 2015

Terugreis

Na een kort nachtje te hebben geslapen moesten we vroeg opstaan (half 5). Na een snelle douche hebben we alle spullen bij elkaar gepakt. De avond ervoor hebben we alles al goed ingepakt, verdeeld en gewogen. Bijna elke koffer weegt tegen de 23 kg dus we maken maximaal gebruik van de kg's die mee mogen nemen. Na de deur achter ons dicht te hebben gedaan zijn we in het hotel naar de Starbucks gegaan. Voor de laatste keer een vanilla latte en een klein ontbijtje voordat we in de auto springen. Na de laagste keer de truck vol te hebben geladen zijn we naar het vliegveld gereden. Een laatste blik vanaf de Strip, het is nog vrij rustig. Aangekomen bij de grote parkeergarage moesten we afscheid nemen van onze grote witte vriend. Helaas past hij niet in laadruim...al helemaal niet voor op de Nederlandse wegen. Op het bonnetje staat 4223 miles....we hebben dus 6.796 km gereden! Het waren heerlijk, mooie kilometers die we hebben gemaakt (een record). In totaal 711 liter brandstof er doorheen gejaagd, gemiddeld verbruik was dus 1 liter op 9,5 km.

Met shuttlebus werden we naar het vliegveld gebracht. Het was erg rustig dus we konden lekker rustig onze eigen koffers inchecken en afgeven. Door de beveiliging ging ook vlotjes. Aangekomen bij de terminal zagen we een Ruby's (hamburgertent). Hier hebben we een cinnamon roll french toast bestelt. Gelukkig 1 portie want het waren drie enorme plakken. Een heerlijk afsluiter als ontbijt, goed om de eerste 4,5 uur door te komen in het vliegtuig. Warm eten krijgen we pas op de 2e vlucht.

Om half 9 vertrok het vliegtuig. Na vertrek nog een laatste blik op de Grand Canyon. We kwamen omstreeks 4 uur aan in Washington Dullus. Hier hadden we een overstaptijd van een uur. Haasten naar de gate maar dat was eigenlijk niet nodig want de gate was in de buurt. Hopen dat onze koffers zich wel hebben gehaast. Na het boarden waren we weer snel in de lucht. De wielen gingen van de startbaan...tot ziens USA! 

Om half 7 in de ochtend kwamen we aan in Amsterdam. De vlucht ging goed, uitgezonderd van een ouwe tang voor ons die alleen maar zat te zeiken op het personeel. Eerst over het eten en toen vervolgens het eten van de overbuurman per ongeluk op de grond flikkerde, maakte mevrouw zich druk om het feit dat er nog drie doperwten op de grond lagen. Drie man personeel werd aangesproken om het op de ruimen. We hadden mevrouw graag willen meenemen terug in de tijd, 2013, toen op de terugweg van Florida twee mensen naast onze stoelen in het gangpad over hun nek gingen. De geur van drie doperwten hadden wij toen liever gehad dan de geur van een zure maaltijd. Waar kunnen mensen zich toch druk om maken.

Op Schiphol stond Taxi Paultje al klaar om ons razendsnel naar huis te brengen. Een goede service....een paar dollar fooi wilde hij alleen niet aannemen gezien de slechte koers.

Bij de thuiskomst wachtten er een welkomscomité ons op, onze twee schatten. Shiva wilde meteen knuffelen en Betty deed alsof we vreemden waren. Maar na een paar uur zit je constant bij ons om aandacht te vragen. Het is weer vanouds. Bij binnenkomst is het uiteraard meteen zeuren om eten...'denk maar niet dat we jullie zijn vergeten baasjes'. We hebben zojuist drie uurtjes geslapen. Wakker worden was lastig, alsof je midden in de nacht op moet staan. Nu lekker genieten van een heerlijk kopje groentesoep van moeders Kruk. Daar kan geen Wynn of Bellagio buffet aan tippen.

Binnenkort zal op de blog een slideshow worden geplaatst van de beste foto's. I.v.m. grote hoeveelheid aan foto's is namelijk tijdens de reis niet alles geplaatst op de blog.   

Wij hopen dat jullie met veel plezier hebben meegelezen en dat wij misschien enkele hebben aangestoken met het USA virus :).






donderdag 25 juni 2015

Lets shoot some guns & time to say goodbye

Vannacht (woensdag) hebben we heerlijk geslapen. Nu nog iets later uitgeslapen. We hebben rustig aangedaan zodat we in het hotel de lunchbuffet kunnen meepakken (wederom gratis bij elkaar gespeeld op internet). Rond 11 uur zijn we gaan ontbijten. Prima buffet, jammer dat men de koffie heeft vergeten te brengen naast de oranje juice die niet vers is hier. Maar verder goed eten. Maar het kan het Wynn nog niet overtreffen.

Na het eten zijn we naar een Walmart gereden om nog wat laatste inkopen te doen. Er kan nog wat meer mee in de koffers. Dus Taxi Paultje, ik hoop dat je achtervering van je auto het gaat houden.

Toen we klaar waren bij de Walmart zijn we doorgereden naar Green Valley Range. Jaja, dit is een schietbaan. En nee, niet eentje zoals op de kermis. Judith durfde het toch niet aan dus heeft Robert een pakket uitgezocht. Het werd de Sandbox (duurste en grootste pakket). Als eerste uiteraard een formulier invullen. Hierin staat dat zij niet verantwoordelijk zijn als je de loop tegen je kop zet om Russich roulette wilt spelen met je leven of als je je verslikt in een rondvliegende huls. 

We moesten even wachten en toen mochten we naar binnen. Voor ons waren er 2 mannen die ook wilde schieten. De medewerker vroeg of hij diegene was die de Sanbox pakket wilde proberen. Toen zij een andere medewerker..'nee, dat was een andere lange gozer'. En toen Robert kwam aanlopen werd al snel gezegd: 'oh, die is nog langer!' P.s. gister bij het buffet werd Robert ook al aangesproken door een kerel...of hij basketbal speelde, hij was zo lang!

Judith zou eerst kijken van achter het raam maar het mannetje gaf Judith ook oordoppen en een bril. OK, dan maar samen naar binnen. Eerst mochten we enkele papieren targets uitzoeken om deze te doorzeven. Aangekomen op de schietbaan schrokken we van de eerste knal die iemand afschoot, wat een geluid. Buiten hoor je enkel een kleine plof.

Als eerste werd een handgun (Beretta) gebruikt. Het kleine mannetje legde alles uit en daarna kon het knallen beginnen. Wat een kracht en een terugslag. Je moet het wapen echt met twee handen vasthouden. Vervolgens iets groter, een AK47 (nieuw model). Eerst single shot en daarna automatisch. Met de single shot was het bullseye! Volgens het kleine mannetje was het niet slecht voor een eerste keer. Toen de automatische stand werd gebruikt schrok iedereen op de schietbaan omdat het zo'n hard geluid maakt. Onderwijl vroeg het mannetje waar we vandaan kwamen. Nederland? Oh ja, daar zijn ze erg streng in wapens toch? 

Daarna stapten we over naar de M16, tikkie groter en harder. Wederom single shot en daarna automatisch. Door de terugslagen werd het een waaiereffect op de papieren target. En toen....de big stuff!!! Een SAW machinegun. Robert had nog net geen rood lapje op zijn hoofd gedaan en een scherp mes tussen zijn tanden gezet, anders kon er een Rambo 6 film worden gemaakt. De poten van de gun werden uitgeschoven en een strip aan kogels werd erin gelegd. Toen aanleggen en knallen maar...ratatatatata!!! Het mannetje zei al, je kan geen single shot doen, gewoon indrukken en laten gaan deze jongen. De hulzen vlogen om je oren. Sowieso vliegen de hulzen in de range om je oren door iedereen die schiet en overal liggen de lege hulzen op de grond. Heel apart om mee te maken. Ook dat in de winkel een vrouw een kleine handgun wilde kopen voor in haar nachtlade voor een goede nachtrust.

Na het schieten zijn we terug gereden naar het hotel en zijn we naar het zwembad gegaan. Hier hebben we ruim 1,5 uur gelegen en 'gezwommen' in het pierenbadje. Verdrinken kan je niet maar desondanks zaten er twee lifeguards. Om de vakantie af te sluiten een duur koud biertje gekocht bij de pool bar. Onderwijl even samen gebrainstormd over de volgende vakantie. Zolang we het komende jaar nog steeds met zijn tweeën zijn, gaan we gewoon volgend jaar wederom naar de States! Maar dan naar de oostkust. 

Na het zwemmen even opgefrist in de hotelkamer om vervolgens naar Bellagio te gaan. Hier hebben we ons laatste buffet bezocht (gratis). Het is zeer populair dus stond er een enorme rij. Maar omdat wij Mlife member zijn konden we de rij skippen! Let wel, was een wachttijd van 1,5 uur en wij...10 minuten. Heerlijk buffet, verse sushi, krabbenpoten, garnalen, steaks, pasta, vlees, pizza, kaas, toetjes (o.a. soort tompouce) etc. etc. 

Voldaan gingen we voor de laatste avond naar de fonteinen van Bellagio. Toen we aankwamen lopen hing er een mist boven de vijver. Dit was de bedoeling schijnbaar. Toen begon de themesong van de Titanic, prachtig nummer met deze fonteinen. Daarna liepen we naar de voorkant zodat we beter zicht hadden. En toen begon opeens ons favoriete nummer, Time to say goodbye van Andrea Bocelli & Sarah Brightman. Prachtig nummer en we kregen weer kippenvel toen we de fonteinen zagen spuwen....een mooiere afsluiting van onze vakantie was er niet. Na een dikke zoen aan elkaar te hebben gegeven hebben we afscheid genomen van Las Vegas. Over 9 uur zullen we weer vertrekken naar Nederland. Het voelde als 4 weken vakantie in de States en aan de andere kant te kort, maar we missen ook wel weer ons lekkere huisje, ons heerlijke bedje en onze lieve twee schatten (en uiteraard onze ouders).













woensdag 24 juni 2015

Vegas dag 2

De laatste ochtend in het Wynn. Heerlijk uitgeslapen tot wel half 8! Na het opfrissen hebben we de 3 koffers opnieuw ingepakt en alles gewogen. Er kan zowaar nog 7 kg bij! Mooi, dan kunnen we nog wel wat shoppen bij de outlet.

We gingen laat ontbijten zodat we de switch naar lunch konden meepakken om 11 uur. We konden wederom de lange rij skippen met onze kamersleutel. Rond 11 uur werd het ontbijt opgeruimd en werd de lunch klaargezet. Yes! Hollandse kaas! Tevens sushi. Wederom ook heerlijke toetjes. We gingen voldaan weer terug naar de kamer. Alles bij elkaar gepakt en rond 12 uur vertrokken uit het hotel richting de outlet. Bij de outlet een rondje gelopen en o.a. bij Converse en Tommy Hilifiger schoenen en kleding gekocht. Nu moeten we wel genoeg hebben. Bij de foodcourt nog een smoothie genomen...uiteraard bijna niet op te krijgen een regular size. Het was erg druk in de outlet. Veel Chinezen hier, je merkt dat ook elders in Vegas. Momenteel zijn ze zelfs een hotel aan het bouwen met een Chinees thema. 

Het was inmiddels half 4 dus zijn we weer terug gereden naar de Strip. Bij de Aria de auto geparkeerd en met de koffers naar de incheck gelopen. Je moet hier helaas dwars door het casino om bij de lobby te komen. Daar stond een lange rij, duurde ruim 20 minuten voordat we aan de beurt waren. Uiteindelijk een kamer gekregen die op verzoek op een hogere verdieping zit. Uitzicht is helaas minder dan bij het Wynn. Kamer is kleiner dan bij Wynn en helaas iets minder luxe (geen tv in badkamer, geen 2x per dag housekeeping, geen waterflesjes). Tevens erg ver lopen van de lift. Maar goed, in vergelijking met de alle andere hotels die we in de vakantie hebben gehad is dit nog luxer. Helaas wel jammer dat een shirtje van Judith is beschadigd geraakt omdat in de rand van het marmeren blad van de wastafel een scherpe beschadiging zit, toen ze bezig was met haar haar. Minpunt! 

Wij zijn naar de Mlife desk gegaan om de rewards van Judith te verzilveren. Een ontbijt in het hotel die we morgen gaan gebruiken en 25 dollar gratis speelgeld. Vervolgens zijn we met de auto naar de Mirage gereden. Hier hebben we op Robert zijn account een buffet bij de Mirage verzilverd. Hier zijn we vervolgens gaan eten. Prima buffet, alleen hier moet je zelf je drinken halen. Maar je kan dan van alles kiezen uit de automaat qua merkdranken waarbij je tevens nog extra smaken kan toevoegen. Bier en wijn is ook inclusief maar doordat we met de auto zijn, slaan we dat maar over. Na het eten zijn we nog naar buiten gelopen om de show van de Mirage te bekijken. Om het half uur barst aan de voorzijde langs de Strip een soort vulkaan uit met hoge vlammen (waarvan je de hitte voelt). Vervolgens zijn we teruggereden naar het hotel. Vanuit hier gaat ook een pendeltrein naar de Bellagio. In de Bellagio hebben we de prachtige lobbyruimte bekeken die men regelmatig aanpast. Hierna naar buiten gelopen om de shows van de fonteinen te bekijken, heel beroemd hier. Hier hebben we een uurtje staan kijken en genieten (ook leuk om de voorbij lopende mensen te bekijken). 

Na de fonteinen zijn we met het treintje terug naar het hotel gegaan om nog een gokje te wagen. Na ruim een kwartier waren we er weer klaar mee, 35 dollar armer (incl. de 25 dollar freeplay). Tevens niemand gezien die drankjes opneemt. Het is duidelijk dat je in het weekend daar beter mee af bent. Morgen jagen we de laatste enkele dollars er doorheen en dan hebben we het wel gezien met gokken, het is niet ons ding en gaan dan ook niet meer dan ons gokbudget er voor uitgeven. 









dinsdag 23 juni 2015

Vegas dag 1

De eerste nacht in het Wynn was redelijk tot goed. We gingen om half 2 onze bed in (ligt hemels lekker) na wat te hebben gegokt. Het bed was opnieuw opgemaakt, chocolaatje ernaast, pantoffels en een groet. Wat een luxe tocht! Maar eerst konden we de slaap niet vatten. Een harde basgeluid van de club op de begane grond was nogal te horen door de ramen. Let wel, we zitten op de 33e verdieping en zelfs nog aan het uiteinde van de toren. Dan moet de muziek in de club zo hard aanstaan, dat je gewoon na een avondje doof bent. Op internet lazen we enkele klachten hierover. Oplossing wordt enkel geboden in de vorm van oorpluggen. Men zal niet een bekende DJ zoals Kaskade of Avicii vragen om even de volumeknop lager te zetten. Men schijnt in de club een half tot 1 miljoen aan omzet te draaien qua drankverkoop. Tsja, dan wimpel je de gasten maar af met oorpluggen. Maar goed, we waren zo moe dat we wel sliepen. Toen we bij de balie gingen vragen of de WiFi in de kamer wel of niet 'gratis' was, hebben we het geluidsoverlast we gemeld. Men zij dat vanavond geen feestje werd gehouden. Schijnbaar liegt men ook tegen de gasten, want na later blijkt er wel gewoon een party te worden gehouden deze avond.

Om 8 uur vanochtend stonden we naast ons bed, fris en fruitig. We waren klaar voor het Wynn buffet! Enorm buffet met enorm veel keuze. Om je vingers erbij af te likken. Morgen gaan we iets later, om 11 uur is de switch naar lunch en dan hebben ze lekkere Goudse kaas!! Na 3 weken lusten wij wel weer een blokje kaas. Na het buffet nog even naar de store van hotel gelopen, want Judith is helemaal weg van de badjas. Aangekomen bij de winkel gingen we maar niet naar binnen...wat er te zien was in de vitrines is niet te betalen dus zal de badjas zeker geen Primarkprijsje zijn. Wij denken dat ze ons raar zullen aankijken zodra we binnenlopen in onze klootjesvolk kloffie.

Na het ontbijt zijn we met de auto naar MGM Grand gereden. In 2010 hebben we geleerd dat je dit stuk niet moet gaan lopen. Ten eerste moet je 25 liter water meenemen en als je tussentijds in en uit hotels gaat, heb je continue warm, koud, warm, koud. Je wordt er beroerd van. Na te hebben geparkeerd bij MGM Grand hebben we even een gokje gewaagd en zijn vervolgens de Strip opgelopen. Eerst de M&M store bekeken. Gigantisch! 

Daarnaast was het Hard Rock Café. Op verzoek van een collega van Robert's moeder hebben we een t-shirt van het Hard Rock Café gekocht. Kanttekening, wij zijn eigenlijk van mening dat je dan wel in Vegas moet zijn geweest, Vincent! :) Maar goed, hij is in de pocket voor je.

Hierna nog even doorgelopen. We hadden trek in iets kouds. Dus hebben we bij de Starbucks maar even een verfrissing gekocht. Alles is hier in vergelijking met de andere steden 2 tot 3 x zo duur. Snappen niet waarom men hier rondloopt met enorme hoge souvenirbekers met sterke drank, je betaalt daar een godsvermogen voor, terwijl als je even gokt je elke cocktail voor 1 dollar fooi kan krijgen. Jaja, wij zijn al profs geworden :).

Terug in het hotel even een rustmomentje ingelast. Vervolgens zijn we naar de Venetian gelopen, zit naast het Wynn. Hier wilde we bij een vestiging van Cake Boss even iets lekkers halen. Tsja, als bekend bent, plak je naam op de gevel en er staan rijen voor de deur. Foto gemaakt en wegwezen, we gaan niet een uur in de rij staan voor een gebakje van naar schatting 10 dollar (zal wel minder zijn). 

Dus dan maar een New York Pretzel gekocht en opgepeuzeld. Vervolgens zijn we later in de middag naar Mandalay Bay gereden. Bijna een jaar lang hebben we middels een online Vegas spel rewards bij elkaar gespaard. Lekker gratis, dus dat voelt goed! Eerst zijn we in dit hotel naar het aquarium geweest (Shark Reef). Mooi om te zien maar om nu 36 dollar te betalen....mooi dat dit gratis was.

Vervolgens naar het buffet van dit hotel geweest (gratis!). Het was redelijk maar je ziet meteen een verschil met Bellagio of Wynn. Slechte service ook, refill werd niet tijdig gebracht. Jammer dan, dan geen fooi voor u mevrouw. 

Zo direct nog even gokken in Encore en ons even lekker bezatten voor weinig!

P.s. Foto's zijn gemaakt met onze mobiel. We hebben de Nikon fototoestel in de kluis gelaten, in deze hitte en in de hotels willen we geen enorm fototoestel dragen. Voor meer leuke foto's van Vegas worden jullie doorverwezen naar onze blogs van 2010 en 2011.












maandag 22 juni 2015

Once in a lifetime

Vanochtend (zondag) werden we iets later wakker dan gebruikelijk. Judith had nog in der hoofd om snel naar Vegas te rijden. Maar Robert heeft hier een stokje voor gestoken. Die heeft enkele weken voor de vakantie een helikoptervlucht geboekt over de Grand Canyon als verrassing!

Na het belabberde ontbijt hebben we alles ingepakt en was het maar 2 minuten rijden naar het vliegveld van Tusayan. Aangekomen bij de incheckbalie was het nogal druk. Maar omdat wij de highclass helikopter hadden geboekt moesten we verderop zijn. Hier was het beduidend rustiger. Na een instructievideo te hebben gezien kreeg ieder een lifejacket voor het geval je in het water valt. Hmmm ja, de kans dat je in de Colorada rivier neerstort schatten wij klein in. Misschien dat je erin rolt als je tegen de canyonwand knalt, maar dan ben je niet meer in staat om aan de touwtjes te trekken. 

Maar goed, de heli stond klaar. Even snel een foto voor de heli. En toen instappen. We zaten achter, Judith naast het raam en Robert in het midden naast Judith. En toen begonnen de wieken harder te draaien en daar gingen we dan. Wat een ervaring! Na 5 minuten over het bos te hebben gevlogen kwamen in de Grand Canyon. Je mond valt dan toch wel open, zo immens en zo diep en een heel ander gezicht dan als je aan de rand staat. Omdat wij aan de linkerkant van de heli zaten hadden wij de gehele rit wel de beste views. Op een deel van de route werd het een beetje bumpy rit. Onderwijl kreeg je info over de canyon te horen via je koptelefoon. In totaal hebben we 45 minuten gevlogen. Een deel hebben we gefilmd en zie verder de foto's.

Toen we weer veilig geland waren hebben we nog een foto gekocht waarop wij stonden voor de heli. Hierna scheurde we naar Vegas! Wederom een saaie weg. Wel tussentijds een deel van de route 66 gereden, beetje nostalgie. Tevens op deze route langs de weg een trein met een complete wapenarsenaal van de USA army.

Omstreeks 4 uur kwamen we Vegas inrijden. Je ziet de hotels opdoemen in de woestijn. En de temperatuur? 44 graden!! Aangekomen bij Encore de auto geparkeerd en koffers naar binnengesleept. Bij het inchecken kregen we een upgrade. In plaats van Encore konden we in het de Wynn tower zitten met enkele extra's. Toen was Judith haar droom t.a.v. Vegas uitgekomen....slapen in het Wynn hotel. Als een kind die een ijsje krijgt zo blij. De koffers hebben we lekker laten brengen naar de kamer voor enkele dollars. Aangekomen bij de kamer moesten we even in onze ogen wrijven. De gordijnen gaan automatisch open waarbij een fenomenaal uitzicht tevoorschijn komt. OK niet over de Strip (voorzijde) maar wel over de prachtige golfbaan en zwembaden. En hoog zitten we! Enorme kamer, bank, zitje. Dan de badkamer, die van ons thuis past hier 3x in. Aparte douche en bad, twee wasttafels en genoeg handdoeken om een week elke dag te douchen. En eindelijk....een normale Europese pot! 

Het was al rond 7 uur dus gingen we maar uiteten (wat erg). Komende dagen gaan we al naar buffetten. Dus zijn we naar Peppermill gegaan om de hoek...uiteraard met de auto, die hitte is niet te harde. Flinke porties serveren ze hier, niet op te krijgen. Toen we terug kwamen in het hotel zijn we even wezen gokken, onderwijl kan je lekker van alles bestellen aan drankjes voor een kleine fooi. Hierna nog even naar enkele hotels gelopen en zoals we elke keer weer hebben, je bent langer aan het lopen dan je denkt...het is verder dan je denkt plus de hitte is ondanks dat de zon onder is nog steeds enorm. Na een laatst gokje zijn we nu weer terug in de kamer....nu even lekker (uit)slapen. 




















zondag 21 juni 2015

Grand Canyon

Vandaag (zaterdag) was het tijd om vanuit Bryce Canyon naar Grand Canyon te rijden. Onderweg hebben we ontbeten in het plaatsje Mt Carmel Junction. De service was belabberd en duurde lang voordat we ons eten kregen. Zijn we niet gewend hier. 

Onderweg naar Grand Canyon is niet veel te zien, lange rechte weg. Erg saai en vermoeiend. Judith heeft dus uit wijsheid ook even gereden :). Aangekomen bij Page hebben we even de beentjes gestrekt bij de Glen Canyon dam. In 2011 zijn we de dam al in geweest dus dat laten we nu zitten. Nog even de truck volgegooid. Als het goed is moeten we het redden tot en met donderdag, al moeten we hem al duwend door de poortjes van de verhuurmaatschappij krijgen, we gunnen ze geen druppel gasoline :).

In Page alvast de laatste boodschappen gedaan. Syrup, cakemix, snoep, zonnebrand e.d. De koffers gaan maximaal vol terug. Na het shoppen zijn we doorgereden naar de oostingang van Grand Canyon.  Aan deze zijde mag je nog met je eigen auto alle viewpoints bezoeken. Het uitzicht is geweldig! In 2011 hebben we de noordkant gedaan. Aan de zuidkant zie je toch wel meer diepte. Bij een uitzichtpunt stonden 2 jongens op een rots bij de afgrond. Hier was geen hekwerk. Een man naast ons vertelde dat enkele jaren geleden hij op dat punt een man eraf zag vallen, toen die zijn petje wilde grijpen toen deze van zijn hoofd afwaaide. Duurde 2 dagen om hem te vinden in de diepte...brrrr. Schijnen 3 tot 4 mensen per jaar hier de grond te kussen aan een duikvlucht.

Bij het visitor center was het erg druk met parkeren. We besloten om naar het hotel te gaan en dan na het eten de westkant te bekijken. Dit deel moet je met de shuttlebus bezoeken. We sliepen in Red Feather Lodge in Tusayan. Een toeristendorp net buiten de zuidingang. Tsja wat kunnen we erover zeggen. Ten eerste lukte het niet om de deur van de kamer open te krijgen. Met twee benen gestrekt tegen de deur hielp ook niet. Dus dan maar weer terug lopen naar de lobby, helaas niet om de hoek. 'U moet de deurklink omhoog trekken'. Wij zeggen niks....

De kamer ziet er redelijk goed uit. Helaas geen koelkast dus we hebben enkele spullen direct moeten opeten of weggooien. Dat blijft niet lang goed zo. Wederom een toiletpot voor kleuters.

Het eten schijnt hier duur te zijn in het dorp. In een reisgids lazen we dat een Mexicaan aan de overkant redelijk goed was. Toen we aankwamen lopen stond al op de voorgevel dat ze ook vegetarisch eten hadden. En ja hoor, op de menukaart een waslijst aan keuzes. Het eten was heerlijk en voldoende en goedkoop! 

Na het eten zijn we direct weer naar het visitor center gereden en hebben de shuttlebus naar Mohave Point genomen. Hier zijn we uitgestapt en hebben de prachtige zonsondergang bekeken. Toen we terug liepen naar de bus moest Robert Judith bij haar nekvel grijpen. Ze stond bijna op een ratelslang. OK,hij was niet 4 meter lang, het was een kleine van pakweg een liniaallengte. Maar een deskundige vlak bij ons vertelde dat deze ook gevaarlijk zijn, omdat kleintjes nog niet hun gif kunnen doseren. We gokken zo dat onze ouders die dit ook lezen nu een beetje in de zenuwen zijn :).

We waren weer vroeg terug in het hotel. We waren erg moe. Komt ook omdat hier een uur tijdsverschil is, we hebben een uurtje erbij gekregen. Mooi, kunnen we nog langer genieten in Vegas!

Foto's komen later.

zaterdag 20 juni 2015

Capitol Reef, Grant Staircase - Escalante & Bryce Canyon

Deze ochtend (vrijdag) hebben we ontbeten in het hotel. Er was enkel een buffet voor ca. 10 dollar p.p. Van de kaart bestellen was niet mogelijk omdat het hotel vol was en de keuken het anders niet aankon. Zoveel wilde wij nu ook weer niet bestellen :). 13 jaar geleden is Judith ook in dit zelfde hotel geweest en toen we het restaurant binnen liepen herkende ze dat ook. Destijds ook ontbeten en wat is blijven hangen is dat de granola nogal in de smaak viel bij Paul. 

Na ontbijt waren we om 8 uur bij het visitor center om navraag te doen naar de conditie van de Notom Bullfrog road. Deze bleek goed te zijn, er was geen regen gevallen afgelopen dagen. We zijn eventjes voor enkele miles de scenic drive ingegaan van Capitol Reef. Nadat we weer terug waren nabij het visitor center hebben we in een klein winkeltje een brood en een cinnamonroll gekocht. Toen konden we de dirtroad op! De eerste miles waren nog verhard met asfalt, hierna was het onverhard. De laatste 20 miles was iets ruiger. Als het hier net heeft geregend wordt het moeilijk om er door te komen. Je rijdt langs de Waterpocket fold. Een 160 km lange plooi in de aardkorst. Aan het einde van de dirtroad moet je deze plooi oversteken. Hier moet je middels stijle haarspeldbochten de berg op. Leuk om te doen! Bijna boven aangekomen moest Judith erg nodig urineren( laten we het netjes houden) door het gehobbel. Langs de kant van de weg maar even gestopt op de helling zodat Judith in alle rust achter de deur van de auto haar behoefte kon doen. En nog steeds bang zijn dat er iemand langskomt in de middle of nowhere...drukke route hier zeg. Kortom hilariteit alom.

Aangekomen aan de bovenkant van de Waterpocket fold is er nog een trail naar een mooi uitzicht. Omdat de weg er naar toe te ruig is en hierna nog flink klimmen is hebben we dit overgeslagen. Als er wat gebeurt duurt het uren of dagen voordat hier iemand komt. En bereik heb je hier niet. Om een indruk te krijgen waar we langs zijn gereden, is een foto van het web toegevoegd. 

Vervolgens zijn we de Burr Trail afgereden. Deze weg is wel met asfalt verhard. Prachtige weg om te rijden, door kloven en de bergen op en af. Dit deel valt onder het Grand Staircase - Escalante park. We kwamen aan bij Boulder en zijn toen de Scenic Byway 12 opgegaan. Een mooie route om te rijden naar Bryce Canyon. Onderweg even een korte plaspauze gehouden in een dorpje. Dat is hier in dit deel van de USA toch goed geregeld, elk groot dorp heeft wel een rest area met een schoon toiletgebouw. Kunnen we in NL nog van leren.

Toen we bijna aankwamen bij Bryce werd er aan de weg gewerkt. Een tijdelijke afsluiting van een weghelft werkt als volgt hier. Een man of vrouw staat in de brandende zon met een paal met een bord Stop en andere zijde Slow het verkeer te doseren. Of je moet nadat hij of zij een seintje geeft een volgwagen volgen. Nu stonden we als eerste in de rij bij een kerel met een stopbord. Even goed kijken hoor....staat ie nou op een mondharmonica te blazen? Even de radio uit...en ja hoor we horen het. Tsja je kan beter op je mondharmonica oefenen dan je insmeren tegen de zon.

Aangekomen bij Bryce Canyon konden we nog niet inchecken. We zijn dus maar de scenic drive afgereden en hebben bijna alle uitzichtpunten bekeken. In 2011 hebben we dit park reeds bezocht maar blijft mooi om te zien. Tevens voor de 3e keer heeft Judith de Natural Bridge gefotografeerd. In 2002 heeft zij destijds een foto gemaakt die nu als muurdecoratie hangt bij haar ouders thuis. Leuk om weer eens te vergelijken.

Nadat we de hotelkamer konden betrekken, waren we bij binnenkomst in de hotelkamer verrast. Een groot bed, bank, giga tv en dan nog veel ruimte over. Maar dan krijg je weer hetzelfde euvel als de meeste hotels hier. De badkamer is bijna net zo groot als een dixitoilet. Deze wc pot slaat echt alles. De toiletbril is gemaakt voor peuters, zeker een aanbieding geweest bij de Ikea. De pot is zo laag, dat je hem nog beter van zijn gat kan trekken en de afvoer beter kan gebruiken als een Franse toilet. Dan heb je nog de douchekraan. In elk hotel hebben we moeten uitvinden hoe deze werken. Er bestaan wel 100 verschillende douchekranen hier (net als bij onze vorige reizen) zonder enige beveiliging. Een gewone Grohe douchekraan is nergens te zien. Het interesseert ze schijnbaar niet als het vel van je lichaam afglijdt als je de draaiknop de verkeerde kant op draait. Zucht we missen onze eigen badkamer! :(

We zijn gaan eten bij Ruby's Inn. Omdat hier weinig keuze is hebben we de buffervorm gedaan. Vrij duur en niet echt geweldig. Maar om nu magnetronmaaltijd te kopen net als de andere Nederlanders die we zagen in het winkeltje, vinden we weer erg goedkoop en ook niet echt smaakvol. Morgenochtend doen we het ontbijt wel elders, dat is hier prijzig en ook wederom in buffetvorm. Na het eten nog even onze truck door de wasstraat gepropt, deze zag er nogal rood en zandiger uit na de dirtroads te hebben gereden. Morgen naar Grand Canyon!